اشعار

نور تو گر نبود مسلـمـان نمی شدم           بر سـفـره ی کریم تو مهمان نمی شدم

لطف محــمدی تو بر من مقــام داد           ورنه ز نسل حضرت سلمان نمی شدم

اصلا اگر دعای تو پشت سرم نبود           بر خانواده ی تو ثـنــاخــوان نمی شدم

من از عنایت تو که بـهــره نـداشتم           گر دوستدار عترت و قـــرآن نمی شدم

حرف ازخدا زدی تو،ولی گر علی نبود          هرگز مطیع و گوش به فرمان نمی شدم

قم یا رسول صوت جلی را شروع کن

قرآن بخوان و مدح علی را شروع کن

قرآن بخوان که بی خبران را خبر کنی           بر قلب سنگ، با سخن خود اثر کنی

قرآن بخوان، زجهل،خلایق رها شوند           روشن فضای ظلمت محض بشرکنی

قرآن بخوان و دردل مردم نمک بریز           تا اینکه دوستــان خــدا بیـشـتـر کنی

قرآن بخوان بشارت و انذارکن رسول           قرآن بخوان که شام جوانان سحرکنی

قرآن بخوان، به جلوۀ تو سجده میکنند           سنگ و گیاه،چونکه ز هر جا گذر کنی

عرش است محو خواندن آیات تو رسول

ای عقل کل،عقول همه مات تو رسول

دارایی ام تمــــام بــرایت نــوشتــه شد           جان من از ازل به فدایت نوشته شد

دل آفریــــــده شد که گرفــتارتان شود           این دل اسیــــر آل عبایت نوشته شد

"غیرازعلی به قلب تو کس نیست و"همین           بر جای جای غارحرایت نوشته شد

باران نــــــــور آیه سر مردمان چکـید           تا جبرئیل و وحی به پایت نوشته شد

این آیه هـــا نبود که گــمراه می شدیم           تو آمدی کتــاب هــدایت نـوشتــه شد

امشب ســر تو تــاج نــبــوت گذاشتند

در زیر پات کرسی عــزت گــذاشتند

ازاین به بعد یاور تومرتضی علیست           تنها امیر لشکر تو مرتضی علیست

بین عشیره دست به دوش عــلی گذار           برگو فقط برادرتو مرتضی علیست

پروردگار عزوجل امــر کــرده است           همسر برای دختر تو مرتضی علیست

او بی تو، تو بدون علی ، نه نمیشود           روح میان پیکر تو مرتـضی علیست

درهر کجای عرش خدا دیدی ای رسول          هرجا روی برابر تومرتضی علیست

اول نماز خوانده به پشت سرت علیست

وحی خدا علیست، پیام آورت علیست

درکوه انعــکاس خودت را شنـیده ای           تا دشت ها هــوای دلت را دویده ای

در آن شب سیاه نگـفــتی که از کـدام           وادی سبد سبد گــلِ مهتاب چیده ای؟

«تبت یدا.» ابی لهبان شعله می کشند           تا پرده ی نمایش شب را دریــده ای

رویت سپیده ای ست که شب های مکه را           خالت پرنده ای ست رها درسپیده ای

اول خــــدا دو چشم تو را آفرید و بعد           با چـشمکی ستاره و ماه آفــریده ای

باران گیسوان تو برشانه ات که ریخت          هرحلقه یک غزل شد وهرمو قصیده ای

راهب نگــــاه کرد و آرام یک تــرنج           افــتـــاد از شگــفــتی دست بریده ای

دیگر چرا به عطر تو ایــمان نیاوریم           ای لهجه ات صراحت سیب رسیده ای!

بالاتــر از بلندی پـــــــرهای جبـرئیل           تا خلوت خدا، تک و تنها پــریده ای

دریای رحمتی و از امــواج غصه ها           سهم تمـــــام اهل زمین را خریده ای

حتی کنار این غــــزلت هم نشسته ای          خط روی واژه های خطایم کشیده ای

گفتند از قــشــنــگیت اما خودت بگــو          از آن محــمـدی که در آیینـه دیده ای

اي لهجه ات ز نغمۀ باران فصيح تر          لـبـخـندت از تـبسم گــلــهــا مليح تر

برموي تو نسيم بهـشــتي دخيل بست          يعني نـديده از خـم زلـفت ضريح تر

اي با خداي عرش ز موسي کليـم تر          با ساکنان فــرش ز عيسي مسيح تر

وقتي سوال ميشود از بهترين رسول          از نام تو چـه پاسخي آيا صحيح تر؟

با ديدن تو عشق نمک گير شد که ديد          روي تو را ز چهـرۀ يوسف مليح تر

 تـو حسن مطلع غـزل سـبــز خلـقـتي

حـسـن خـتـام قـصـه ي ناب نـبــوّتـي

 بر چهرۀتو نقش تـــبـــسم هميشگي         در بيـن سينه ات غم مردم هميشگي

دريـــايي و نــمـــايش آرامشي ولي          در پهنـۀ دل تو تــــلاطــم همـيـشگي

دروسعتي که عطرسکوت تومي وزد         بارانــــي از تــرانــه، ترنم هميشگي

با حکمت ظريف توما بين عشق وعقل        سـازش هـمـيـشـگي و تفاهم هميشگي

خورشيد جاودانۀ اشراق روي توست

سرچشمۀ «مکارم الاخلاق» خوي توست

تکرار نــــــــــام تو شده آواز جبرئيل          آگــاهــي از مـقـام ،تو اعجاز جبرئيل

تا اوج عرش در شب معراج رفته اي         بالاتر از نهـايت پــرواز جــبــرئــيــل

مثل حريـــــر روشني از نور پهن شد         در مــقــدم «بُـــراق» پـر باز جبـرئيل

مداح آستــــــــان تو و دوستان تـوست         بايـد شـنـيـد وصف شــما را ز جبرئيل

 سرمست نام توست بزرگ فرشتگـان

پـيـر غـلام توست بـزرگ فـرشتـگـان

 در آســـمـان عـــــرش تمام ستاره ها          بر نــور با شـکآوه تو دارند اشاره ها

چشم تو آينه ست؛ نه، آيينه چشم توست          بايـد عـوض شـود روش استـعـاره ها

شصت وسه سال عمر سراسر زلال تو          داده ست آبـــرو به تـمــام هــزاره هـا

عيسي کشند و غــمزده ناقوس ها ولي          نام تو زنـــده است بر اوج مـنـاره هـا

 گـلواژه اي براي هميشه است نــام تو

ثبت است بر جريده ي عـالــم دوام تو

صفـــای زنــدگــیــم آیه هـای قرآنت           بیـا به ما بـركـت ده به بـركت نـانت

تویی كه كعبه به دور سر تو میگردد           رســول آینه ها! هستی ام به قربانت

كسی كه عطر گدایت برمشامش خورد           چنان اُویس قرن می شود پـریشانت

تویی كه مـاه بود مُـهـر جانماز شبت           تویی كه حضرت حیدر شده مسلمانت

شبی بیا و مرا زائـــــــر حریمت كن           چرا كه عطر خدا میـوزد ز ایوانت

اگر كه خاك كف پای توست ارض وسما           بهشت شاخه یاسی است كنج گلدانت

تویی كه درحرم چشم هات معلوم است           كه خاك پای علی بوده است سلمانت

بـیـا و آتش جـان مـرا گـلـسـتــان كـن

بیا به حق حـسـیـنـت مرا مسلمان كـن

همیشه سفره لطفت به عـالمی وا بـود           حـرای خـانـه تو جـانـماز زهرا بود

تویی كه وقت نماز جماعتت هر شب           همیشه درصف اول یقین مسیحا بود

مرا به خاك درت نوكری ست اربابی           چرا كه خاك درت كوه طور موسی بود

همیشه دور و بر خـــانــــه بهشتی تو           یكی دو تا نه،هزاران فرشته پیدا بود

كسی كه از در این خانه رهگذر میشد           ندیده روی تو را بـدتر از زلیخا بود

در آن حـــوالـــی گرم حجاز هـم تنها           دل تو بود كه هـمـواره مثل دریا بود

كسیكه پشت سرت حامی رسالت بود           نوشته اند كه تـنـها عـــلـــی اعلا بود

علی كنار تو بود و تو هم كنار عـلی

و حق جدا نشود یک دم از مدارعلی

تو از نخست برایم پــیـــامـــبر بودی           در آسمان خــــدا برترین قـمر بودی

تكامل همه ادیان به دست های تو بود           چرا كه پیش خدا بهترین بشر بـودی

پیمبران همه هم رأی بوده اند این كه           تـو از تـمـامی آنها رســول تر بودی

ندیده ام كه كسی هـــم تـراز تـو باشد           تو از ولادتـت آقا ز خـلـق سر بودی

پیمبـــــریِ تو از اولش مشخص بود           امین مردم و هـمـواره مـعـتـبـر بودی

پـیـمـبـران همه شاگرد مكتبت هستند

و عالمی همه مـدیــون زینبت هستند

قــرار بود چـهـل روز در حـرا باشد           و از تمامی خـلــق خــــدا جـدا باشد

قــرار بــود كه او باشـد و خــدا باشد           خدا مـعـلم و شـاگرد، مصطفی باشد

كـسـی اجــازه ندارد به این حریم آید           به غیر یك نفر آن هم كه مرتضی باشد

خدا به غیر نبی معتـكف نمی خواهد           مـقـام هر كسی این نیست با خدا باشد

همان كه كل بشر ریزه خوارخادم اوست           هـمـان كه خاك درش مُهـر انبیا باشد

همان كه فاطمه اش افتخار قرآن است           كسی ندیده، چنین دخـتـری كجا باشد

تمام حاجت این عبد رو سیاه این است           چنین شبی حــرم مشـهد الرضا باشد

بــرات نــوكــریش را ابالـحـسن بدهد           كـبـوترانه شب جمعه كــــــربلا باشد

بیا و عـیـدی من را بده به چـشـم ترم

بگـیـر دست مرا و به كـربـلا بـبــرم

خيزيد و خُم آريد ، خماريد و خمـاريـد           وز بــام فـلـك بــاده ي گـلرنگ ببـاريد

گولم مزنيد اين همه با هوش مضاعف           انگــور مــرا دزد نبــرده است، بياريد

تا پير درخـــتــان دمد از مقبـره ي ما            ما را وسط بـــــاغ كــرامــات بكـاريد

از گريـــه نگيريـــد مرا تا دم محـشـر            اسفنــج مرا تا دم آخـــر بــفــشــاريــد

دركشف وكرامات همين است تفـاوت            ما كـفــش نداريم و شما مرد ســواريد

خــاكيم،نه در دست شما بلكــه كف پا            ما را نـكــنـد بر سر سجـــاده شـماريد

كِي راه كُنَد گم جَرَياني كه فهيـم است            با خاطر آسوده به اشــكـــم بـسـپـاريـد

 نقاشي اين مــرز جــنـون بوم ندارد

بد مــســتــي ما مــوقع معلوم نــدارد

ما جمله كمانيــــم چه بسيار تويــي تو           زآن شمس شعاييم چو پرگار تويي تو

در محضر تو جز تو نديديم كـسي را            ديــدار تويي يــار تويي غار تويي تو

هرجا خبر آمد كه سري رفت ز تو رفت           در معركه ها تيــغ جگـر دار تويي تو

درپيش و پس لشگر تو جز توكسي نيست           اين حمزه تجلي است، علمدار تويي تو

گويند كه تــكــــرار نباشد به تجـــلي           زهـــرا تويي و حيـــــدر كرار تويي تو

نسبت به كسي دادن اين سايه روا نيست           خورشيد تويي، ســايه و ديوار تويي تو

حــيـدر نفسي تـــازه كند تا تو بجنگي           در غــزوۀ حق تيغ جگر دارد تويي تو

 تو جلوۀ تامي و تمام است حضورت

پنهان شده اوصاف تو از شدّت نورت

در بحــر نمــك، زار زدن كــار ندارد           دل جز رخ خـوب تو نـمـكــزار ندارد

 تو كعــبۀ ما باش كه از خشت ملوليم           ((آئيــنه ي ما روي به ديــوار ندارد))

دستور بده خلقْ عــلــــي را بپــرستـند           بهر تو كه رو كـردن حق كــار ندارد

دربستر قتل توعلي خفت و عيان كرد           اين خانه جز او خـفـتـه ي بيدار ندارد

بردار از اين شانه ي ما بار گران را           اين نخــل بدن غير هــوس بــار ندارد

بر شانۀ خود ره بده حـيــدر بزند پاي           اين كعبه جز او مــرد تــبــردار ندارد

با چــشـم اشارت بگو حيدر امير است           توحيـــد به افــعــال كه گــفـتار ندارد

چوپان سرشب به كه خوابد ، تو كجايي

شب نيمه شد و نيمه سحر گشت،نيايي؟

فوّاره ي معناست جمالي كه تو داري           غــدّارۀ جانهاست جلالي كه تو داري

بگـــذار كه جبريل ببالد به دو بــالش           جبريل وبال است به بالي كه تو داري

انديشه ي نــــازك كه نوشتند تويي تو           بكر است همه فكر و خيالي كه تو داري

گويند كه رنــــگي نَبُوَد رويِ سياهي           خورشيد بُــوَد ظِلِّ بــلالي كه تو داري

دور تو گليم است و كليم است زبانت           لو رفت خداوند ز حــالي كه تو داري

بگشا يقــه تا سينـــــه ي الله بـبــوسـم           حايل شده پيراهن و شالي كه تو داري

بت سوختي و بت زدي وبت شدي امروز           درمانده ام  از امر محالي كه توداري

اين دشت پُر از گردن آهوي تماشاست          تنهــا سر ابــروي هــلالي كه تو داري

بنشين و بزن در سر فرصت سر مارا           باز است چو زلف تو مجالي كه تو داري

در غار،تورا يار مگو، بلكه چو بار است           گوسالۀ قـوم است وبالي كه تو داري

عيد است بيا پهن نما سوري و ساتي

از معني توحيد و صفات و صلواتي

طي می كـنـيـم سمت مـلاقات جـاده را           شــايد كسي سوار كند اين پيـــاده را

وقتش رسيده است كه با گـريه ريختن           جـبـران كـنـيد تـوبۀ از دست داده را

تكريم ديگری است همـيـن امتــناع ها           پس شكــر مي كنيم عطاي نــداده را

مــا در ركــوع نـافـلـه با آبــرو تـريـم           اصلاً نـخــواستــيـم تن ايــسـتـاده را

خُــدّام آستـــانْ همــيــشـــه جلــوتـرنـد           يا رب نگير خدمت اين خـانـواده را

مكه شرافـتش به حضـور محـمد است           پس قـصد مي كنيم فقط مكـه زاده را

گر بی علي بناست كه اين راه طي شود           مگـذار پس مقــابـل مـا راه جـاده را

ما درب خانه اي به جز اين در نميرويم

مـا بـي عــلـي كــنار پـيـمـبـر نميرويم

خوان كريم خالي و بي نــان نمي شود           فقــر گــدا حريف كـريـمـان نمي شود

گـويي نمی برد ز عـنــايت سعــادتــي           آنكه اسيـر زلف پـريــشـان نمي شود

اين چه حكايتي است كه اصلاً براي ما           مبعث بـدون شــاه خـراسان نمي شود

از بركت دعاي رسول است هيــچ جا           در دوستـي فـاطــمه ايـران نمي شود

مبعث نتيجه اي ز كرامات حيدر است           هر آنكه بي ولاست مسلمان نمي شود

يـكـبـار يـا نـبــي و دگـر بار يا عــلـی           يا مصطفي بدون علي جان نمي شود

چون شرح زندگاني مولاست خواندني           ورنه كسي كه پيـرو قـرآن نمي شود

جبريل علي، وحي علي و زبان عليست

قرآن بخوان رسول، كه قرآن همان عليست

مبهوت مانده است تماشاي خـويش را           روح بلـند و جلـوۀ والاي خـويش را

سوگـنـد مـیـخـوريم همه تَرك مي كنيم           بردارد از بهشت اگر پاي خويش را

اصلاً همان زمان چهـل سال پـيش هم           اثـبـات كرده بود بـلـنداي خـويش را

آنكس امـام ماست كه در ليـلـة المـبيت           وقتي كه رفت داد به او جاي خويش را

او مـانـدني نبـــود اگر پُر نـکرده بـود           با مرتضي و فاطمه دنياي خويش را

يا فاطـمه وَ يا كه عـلي جلــوه مي كـند           وقتي نشان دهد قد و بالاي خويش را

نور است و در تن سه نفر جلوه كرده است

اين نور قبل خلق بشر جلوه كرده است

از ما مگير تاب و تب شور و شين را           حُبِ عـلـي همان شـرف نـشـأتين را

از ما مگـير شوق سفـرهای تا نجــف           مكه، مــدينـه، سـامره و كـاظمين را

با حُـبّ خانـــوادۀ تـو سـال هـاي سـال           بــخـشــيـده انـد آبــروي عــالميـن را

ما نـذر كرده ايم كه بيـرون بــيـاوريم           از زيـر دِين، اين جگـر زيـر دين را

ما قـصد كـرده ايم به يــاري فــاطــمه           نـائل شويم كــرب و بـلاي حسين را

بـوسـه مـزن كـنـار تـمــناي دخــتـرت           زير گلـوي كوچك اين نـور عـين را

واي از دمي كه زينب كبري رسيده بود

وقتي رسيده بود كه حـنجـر بريده بود

تا شــعــاع مـهـرت عالــمــتــاب شد            مــهــربــانی از خــجـــالت آب شــد

این زمین دیگر کــویر تـشـنه نیست            زنــده شــد، آبــاد شــد، شــاداب شد

 فارغ از نسل و نژاد و رنگ و بـو            هر غــلامــی با تو بود اربــاب شـد

 تو هــمـــانـی که بــــلال مسجــدت            گــل عــرق هایش گــلاب نــاب شد

 هر که با تو با عـــلــی راضی نشد            وصل بــر دریـــا نشد مــرداب شـد

 از زلال چــشمــــه های وحـــی تو            تشنه ای همــچــون علی سیراب شد

 این عـــلــــی که مست پیغمبر شده            بــا دعــــــای مــصــطفی حیدر شده

نوبت درست لحظۀ آخـر به ما رسید          انسان به عاشقانه ترین ماجرا رسید

حوا درنگ کرد زمین سیب سرخ شد          آدم سـکــوت کرد قـیـامت فرا رسید

کشتی شکستگان و رسولان نا امیـد           در انتظار معـجــــزه بـودند تا رسید

از دشت ها تلاوت باران شروع شد           از کوه ها به گوش بیابان صدا رسید

تاریخ ایستاد جهان مکث کرد و بعد           فــواره ای بلند شـد و تا خــدا رسیـد

پیغمبری به رنگ گل سرخ باز شد            عطر تنش به دورترین روستا رسید

آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست           با آن شكست، قامت لات و عزا شكست

آمد به گوش ختم رسـولان نـدا بخــوان           مُهر سكوت لعـل بشر زان نــدا شكست

با خواندن نخــوانده الـفبا طلسم جهـــل            در سرزمين ركن و مقام عصا شكست

آدم به باغ خـــلـــد خــدا را سپاس گفت           تا سدّ ظلم و فـــقــر به ام القـرا شكست

نوح نبى به ساحل رحمت رسيد و خورد           طوفان به پاس حرمت خيرالورا شكست

بر تخت گل نشست در آتش خليـل حق           تا خــتـــم الانـبيا گل لبخـنــد را شكست

عيسى مسـيــح مُهر نبــوّت به او سپرد           زيرا كه نيست دين ورا تا جـزا شكست

آمد برون ز غـــــار حـرا ميــر كائنات           آن سان كه جــام خـندۀ باد صبا شكست

در خانه رفت و ديد خديـجه كه مى‌دهد           از بوى خويش مُشك غزال ختا شكست

بر دور خويش كهنه گليمى گرفت و خفت           آمد ندا كه داد به خــوابش نــدا شكست

يا «ايّها المدّثر»ش آمد به گوش و گفت           بايد كه سدّ درد ز هــر بيـنــوا شكـست

قانون مرگ زنده به گوران به گـوركن          كز مرگ دختران نرسد بر بقــا شكست

آمـــاده بهـــر گفتن تكــبــيــر كـن بلال           چون مى‌دهد به معركه خصم دغا شكست

اينك به خلــق دعــوت خود آشكــار كن          هرگز نمیخورد به جهان دين ما شكست

برخيز و بت شكن كه على دستيار توست          كز بت نمى‌خورد على مرتضى شكست

طعن ابى لهب نكــــنــد رنجه خـاطرت           كو مى‌خورد ز آيه «تبّت يـدا» شكست

« ژوليده» گفت از اثـر وحى ذات حق          آن شب سكوت خلوت غار حرا شكست

باور كنــيــم رجعت سرخ ستـاره را            مــيــعــاد دسـتـبـرد شگفتى دوبـاره را

بــاور كنيم رويش سـبــز جـوانـه را            ابهـــام مــردخـيــز غـبــار كـرانــه را

باوركنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكّه به نام محمــد(ص) است

آفت نبود و موت نبـود و نفس نبــود            او بود و بود او جز او هيچ كس نبود

« قال الست ربكم » ى را بلا زدنـد            فــالــى زدنــد و قرعه تكوين ما زدند

سالار «كنت كنز» در آيينه نطفه راند            برقى جـهــيـد و خرمن آدم نشانه ماند

ويـــرانه گرد خانه زنجير او شـديم            ز افلاكيــــان خـلـيــفــه تقدير او شديم

گرديد چرخ وخاك فلك كو به كونشست            آدم رهيد و نوح به جودي فرو نشست

ايـــوبها به سفره كرمان كَــرَم شدند            يعقوبها به حوصله پــامــال غـم شدند

موسى بسى ز نيل حوادث امان گرفت            تا همچو نيل دامن فرعـونيان گــرفت

بسيار بت شكست كه از سيم كرده بود            تهمت به بت زدند، براهـيم كرده بود

از رشكِ لطف، جان ملايك ملول ماند            هيهات برزمانه كه انسان جهول ماند

راوي! به شب،حجاب نكويي،حجاب قـُبح            راوي! به صبح، صبح شكافنده، صبحِ صبح

راوي! به فتح، فتح نمايان به آسمان            راوي! به تين و زيت و به افسانه زمان

راوي! بخوان به خواندن احمد دراعتلا            بر بام آسمان،شب معني، شب «حرا»

شبها شبند و قدر،شب عاشفانه‌هاست            عالم فسانه،عشق فسانه‌ي فسانه‌هاست

راوي! بخوان كه رستم افسانه مي‌رسد            جوهر فــروش همت مردانه مي‌رسد

راوي! بخوان كه افسر سيارگان مَه است           راوي! بخوان كه مهدي موعود در ره است

باور كنـيــم رجعت ســــرخ ستاره را            ميعاد دستــــبرد شگــفـتي دوباره را

باور كنيم ملك خدا را كه سرمد است            باور كنيم سكه به نام محمد(ص) است

خونـيــن به راه دادرسي ايـسـتــاده‌ايم            چون لاله داغــدار كسى ايـسـتــاده‌ايم

اى دوست! اى عزيزمجاهد!رفيق راه            مقداد روز! مالك ِ شب! ميـثم پگــاه!

اى در صفا به همت مــردانه استــوار           اى مرد مرد! مرد خدا! مرد روزگار

مرغى چنين بلازده جان درقفس نداد            حقا كه داد عشق تو دادي و كس نداد

رفتى كه بازگردي و تا ما خبر شديم            اى پيـشـتــاز قــافـله! بي‌همسفر شديم

گيتى به اهل عشق، به دستان،چه مي‌كند            حالى به ما شقاوتِ پـستان چه مي‌كند

با ما چه مي‌كنند به رندى در آشيــان            اين نابكار خانه به دوشان، حراميان

اى دوست! اى عزيز! رهايى مباركت            از همرهان خسته جــدايــي مباركت

اين جا خوش است ضجه زنجيريان هنوز           مردم كـُش است دشنه تقديريان هنوز

اين جا هنوز عرصه گير و كشاکش است           اين جا هنوز خواب اسارت مشوش است

اين جا جهان شب است،ولى بيكرانه نيست           فــــرداى روشنايي ره بي‌بهانه نيست

شبها شبند و قدر، شب عـاشقانه‌هاست           عالم فسانه، عشق فسانـۀ فسانه‌هاست

ای شام تیـره با مـه انور چـه می کنی؟           با اخـتران منـظـره گستر چه می کنی؟

گسترده ای تو پرده ای از ابر بر زمین           بـا آفـتـاب صـبـح مـنـور چـه می کنی؟

ای روزگار تیـره به هم داده ای جهـان           مبهوت مانده ایم که دیگر چه می کنی!؟

زنجـیـر روسـیـاه چرا حـلـقـه می شدی           هان ای قفس به دور کبوترچه می کنی؟

حالا سرت به دامن مادر رسیـده است           یـاس کـبـود بـاغ پـیـمـبـر چه می کنی؟

گـودال قــتــلـگـاه چرا ایـنـچـنـین شـده           هان ای سکینه با تن بی سر چه می کنی؟

وقـتـی زبـان عـاطــفه هـا لال می شـود           زنـجـیـرهـا در آیـنـه ات بـال می شـود

در فصل گل بهار تو از دست می رود           بر شاخه مـیوه های تو پامـال می شود

دیگـر کسی ز نـالـه ات آهـی نمی کـشد           در این سـیـاه چـال صدا چـال می شود

آقا سنان سبـز سیادت به دوش تـوست           غل ها به روی شـانه تا شـال می شود

همواره مرد، زینتش از جنس دیگری ست           زنجـیرها به پـای تو خـلخـال می شود

دشمن به قـصد جان تو آمـاده می شـود           این طرح در دو مرحله دنبال می شود:

شعـرم بـدون ذکـر مـصیبت نـمی شـود           حـالا گـریـز روضه گــودال می شـود

دعواست بر سر زره و جامه و سری           دارد مـیان معـرکـه جـنجـال می شـود

آه هر چند غـل جامعه بر پیکــر داشت           بر تنـش بـاغ گـل لاله و نیلـوفر داشت

مثـل گـودال دچـار کـمی جـا شـده بـود           فرقش این بود فقط سایۀ بالا سر داشت

زحـمت چکمـۀ سنگین کسی را نکشید           یعـنی پـامـال نـشد تا نـفـس آخـر داشت

لطف زنجیرهمین بود که عریان نشود           هرچه هم بود ولی پیرهنی در بر داشت

دختری داشت ولی روسری اش دست نخورد           دختری داشت ولی دختر او معجر داشت

یک نفـر کشته شد و هـفت کفن آوردند            پاره هم میشد اگر، یک کفن دیگر داشت

الـســلام ای بــدن بی کــفــن کــربـــلا            سـورۀ یـوسـف بـی پــیـرهـن کـربـبـلا

دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت           از بال من شکـسته تـرین آفرید و رفت

خـون گـلـوی زیر فشـارم که تازه بود            با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت

بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت           وقتی صـدای بندگی ام را شنید و رفت

راضی نشد به بالـش سختی که داشتـم            زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت

شاید مرا ندیده در آن ظـلمـتی که بـود            با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت

روزم لگـد نخـورده به آخر نمی رسـید            با درد بود اگرشب و روزم رسید و رفت

دیـروز صبـح با نـوک شـلاق پـا شـدم            پلکم به زخم رو زد و درخون طپید و رفت

تابـوت از شکـستگی ام کار می گـرفت            گاهی سـرم به گوشۀ دیـوار می گرفت

می خواستند داغ تو را شعـله ور کـنند            وقتی که سوختی همه را با خبـر کنند

می خـواستـند دفن شوی زیر خـاک ها            تا زنـده زنده از سر خاکت گـذر کنند

می خواسـتــند شـام غـریبان بـپا کـنند            تا بچه های فـاطـمه را در به در کـنند

از ناسزا بگو که چه آورده بر سـرت            می خواستند باز تو را خونجگـر کنند

زنـجـیـر دست شـمـا بـسـتـه بـاشـد و             مثـل مـدیـنه، فـاطمه ات را سپـر کنند

قـوم یهـود را به مصافـت کـشیـده انـد            تا تـازیـانـه هـا به مـراتـب اثـر کـنـنـد

حالا بـیا بگـو که مـلائک یکی یـکی             فکری برای این تن بی پال و پر کنند

این اشک ها مسافر یک جسم بی سرند            وقتش رسیده است به آنجا سـفـر کنند

در میان هلهـله سوز و نوا گم می شود           زیر ضرب تازیانه ناله ها گـم می شود

بس که بازی می کند زنجیرها با گردنم           در گلـویم گریه های بی صدا گم می شود

در دل شب، بارها آمد نمازم را شکست           در میان قهقه صوت دعـا گـم می شود

چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم           وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود

تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش           راه مادر در میان کوچه ها گم می شود

بین تاریکی شب چون ضربه خوردم آگهم           آه، درسینه به ضرب بی هوا گم می شود

از یهودی ضربه خوردم خوب میدانم چرا           گوشـوار بچه ها در کـربلا گم می شود

تا ابد كـوثـر تـوحـيـد ز پيـمانـۀ اوست            سينۀ سوختگان شمع عــزاخانۀ اوست

شعله های عـطشش در نفـس خستـۀ ما            كوه سنگين غم ما به روي شانۀ اوست

حرم اوست حريمی كه بود كعبۀ جـان            دل بشكسته بهشتی است كه ويرانۀ اوست

دل آتش زدۀ ما كه جهـانی را سـوخت            شعـله اش از شرر دامن ريحانۀ اوست

گوهري را كه خدا قيمت آن داند و بس            دُرّ اشكی ست كه تقديم به دُردانۀ اوست

طُرفه بيتي است از آن شاعرشيرين سخنش            يك جهان عاطفه در ساغر و پيمانۀ اوست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

تا از اين نُه فلك و هفت رواقش اثر است            سر نوراني او بر سر ني جلوه گر است

سندي را كه به خون گلوي خويش نوشت            تا خـداييِّ خـدا پيـش خدا معـتبـر است

اين شهيدی است كه با آتش هفتاد و دو داغ            داغ او تا ابد الـدّهـر به قـلب بشر است

درصف حشر پيمبر به رويش خنده زند            هركه را ديده برآن حنجرخشكيده، تراست

سر ما خـاكِ در ِ خــاك نـشيـنان درش            دل ما با سر نـورانـی او همسفر است

نه فقط سينه سپـر كـرد به هنگام نماز            تا ابـد سينـۀ او تـير بلا را سـپـر است

همه مُردند، چرا هر چه زمان ميگذرد            مكتب سرخ حسين ابن علي زنده تر است

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم ها چشمۀ زمزم شده از اشك غمش            اشكها سيل شده گشته به دور حـرمش

خـون اصغـر شده مُهـرِ سند پـيروزی            دست عباس جـدا گشته به پای علـمش

او كه انگشتر خود داد به سائل نه عجب            كه كريمان همه گَردند خجل از كرمش

گر به قدر كرمش دست بگيرد همه را            روز محشر گنه خلقِ جهان است كمش

نكـند قـاتـل خود را ز كـرم عـفـو كـند            به دل سـوخـتـۀ فـاطـمه دادم قـسـمـش

خـون بـباريد به زخـم تن صد پارۀ او             كه چهل روز دميد از دل هر سنگ دمش

بنويسيد به خونِ جـگـر و اشـكِ بـصر            به در و باغ و رواق و حرم محترمش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ذبح مهمان كه شنيده لبِ عطشان لبِ آب            جگر بحر و دل آب، كباب است كباب

ورق مصحف و خون،سورۀ نور وسُم اسب؟            سـر پاك پـسـر فــاطـمه و بـزم شراب

زينت عرش خدا نقش زمين از سر نی            چرخ گردون ز چه گرديد ونگرديد خراب

گرچه پيشاني نورانی اش از سنگ شكست            باز با خون علی اصغر خود كرد خضاب

رفت از خيمه نگه پشت سر خويش نكرد            بس كه بر شوق ملاقات خدا داشت شتاب

موج خون، زخم بدن، داغ جوان، سجدۀ شكر            عجـبـا ديدۀ تاريخ نديده است به خواب

كه جز او خون دلش را به سما پاشيده            چه كسی كرده جزاو دشمن خود را سيراب؟

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

چشم هر ملت بيدار حسين است حسين            كشتۀ مـكـتب ايـثار حسين است حسين

ارزش گوهر اشكی كه به چشم است بدان            نفروشش كه خريدارحسين است حسين

آنكه از خون جبين،خون جگر،خون پسر            كرده رنگين گله رخسار حسين است حسين

دين من مكـتب من كعـبۀ من قـبـلۀ من            به محمد قسم اين چار حسين است حسين

با وجودي كه در آن محفل خون يارنداشت            خلق را در دوجهان يار حسين است حسين

به خـداييِّ خـدا بر همه خـوبـان جهـان            سيّد و سرور و سالار حسين است حسين

ز آشـنـا دل نــتـوان بـرد خـدا می دانـد            آنكه دل برده ز اغيار حسين است حسين

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

كيست اين كشته كه دريا شده خونين جگرش            سينه ای نيست كه سوزي نبرد از شررش

گر بـپرسند كه كي لحـظۀ ميلادش بود            گويم آن لحظه كه لب تشنه جدا گشت سرش

بهر يك سجدۀ كامل ز سه خون كرد وضو            خون پيشانی و خون دل و خون پسرش

پيش پيـكـان بلا سـيـنه سـپـر كرد ولی            حنجر كودك شش ماهۀ او شد سپـرش

با همه زخم بدن، قاتل او گشت دو زخم            كه يكی بر جگرش بود و يكی بر كمرش

خون و زخم بدن و گرد و غبار صحرا            سه كفن بود در آن وادی سوزان به برش

پـسرانـم به فــدای پـسرانـش تا حـشـر            پـدرانـم هـــمـگـی خـاك قـدوم پــدرش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

عطش روز جزا با عطشش رفت ز ياد            آب، خاكت به سر و آبرويت باد به باد

با لـبِ تــشـنـه بريـدنـد سر مهـمـان را            لـعــن الله عــــلــي آل زيـــاد ٍو زيـــاد

به دلـش داغ لب حضرت عــباس بُود            بحر از اين داغ زند تا صف محشر فرياد

ديده بر آب روان دوخت ولي آب نخورد            ديـد تصويـر سكـينه به روی آب افـتاد

مدح او را همه از نـعـرۀ دريـا شـنويد            كه ز خون جگرش آب به دريا هم داد

تـربيت يافـتـۀ يـوسف زهـرا اين است            كز لبش داغ عطش بر جگر بحر نهاد

روز محشر كه علم در كف عباس بُود            اهل محشر همه اين بيت بياريد به ياد:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

نازم آن كشته كه جان يافت كمال از بدنش            تا ابد خـنـده به شمشير زند زخم تنـش

جامه از زخم بدن دوخته بر قامت خويش            پيرهن از تن و تن پاره تر از پيرهنش

آب غسل تن صد پاره اش از خون گلو            خاك صحراست كفن بر بدن بی كفنش

جايي از زمزمـۀ مـاتم او خـالی نيست            اين شهيدی است كه عالم شده بيت الحزنش

تير دشمن به جگر، خنجر قاتل به گلو            زخم شمشير به سر، چشمۀ خون دردهنش

تا نفس داشت به آن قوم نصيحت ميكرد            چه گنه داشت كه شد سنگ جواب سخنش

هر دلي يك حرم پيكر صد پارۀ اوست            هر كجا می نگرم نيست بجـز انجمنش

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

زير شمشير، امامت به همه عالم داشت            به لبش زمزمه،در ديده دوصد زمزم داشت

زخـم هـا بر جگـرش بود كه ناپيدا بود            همه ميسوخت و از زخم زبان مرهم داشت

با خدا در يَم خون عهد شفاعت می بست            از گلوی علی اصغر سندی محكم داشت

تــير غم بود كه بر سينــۀ او می باريد            همه را كرد فراموش و غم عالم داشت

گر همه ملك خدا چشمۀ چشمي می شد            به خدا در غم او اشك مصيبت كم داشت

وقت مرگ از نفسش روح مسيحا ميريخت            كه به خون پيكر هفتاد و دو عيسي دم داشت

می شنـيـدند مــلائـك همـه و می ديـدنـد            كه ز صبح ازل اين زمزمه را آدم داشت

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

هركجا حكم الهي است سخن گوسر توست            شاخه ونخل وني و طشت طلا منبر توست

به قيامت قسم از صبح قيامت تا حشر            همه ايام قيامت همه جا محـشر توست

آنچه گفتند و نگفتند به اوصاف بهشت            همه در يك گل لبخند علي اصغر توست

آنچه بخشيد به اسلام بقا خــون تو بود            آنكه خون تو بقا يافت از او خواهر توست

عضو عضو بدنت نيزه و زخمت آيات            ورق مصحف آغشته به خون پيكر توست

دوست ميخواست تو را كشته ببيند ورنه            نيزه فرمان بر تو تيغ ثنا گو سر توست

نه محرم نه صفر بلكه همه دورۀ سال            بايد اين بيت بخوانيم كه ياد آور توست

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

در سقـيـفه ز مِيِ فـتنه چو پيمانه زدند            شعله گشتند و به شمع و گل و پروانه زدند

عوض اجر رسالت به رسـول دو سرا            دخترش فاطمه را شعله به كاشانه زدند

صدف و دُرّ ز فشار در و ديوار شكست            تا كه در كرب وبلا تير به دُردانه زدند

زدن دخت عـلی، ريختن خـون حسين            لگــدی بود كـز اول به در خـانه زدند

حـرم شـيـر خـدا را به اسـيـری بُـردند            كعب ني بود كه بر پهلو و بر شانه زدند

ناز پرورده ی زهـرا و علي زينب را            از پـی دلخـوشیِ زادۀ مـرجــانه زدنـد

از ازل بـود هميـن ترجمه و تفـسيرش            آنچه فرياد ز دل، عاقل و ديوانه زدند

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

ای كه با خون گلويت شده قرآن تفسير            آيـه آيـه شده اوراق تـنـت از شمشــيـر

بر تنت آيه نـوشتند ز شـمـشـيـر، ولی            جمله جمله همه را نقطه نهادند به تـير

پـسرانت همه در راه خـداونــد شهـيـد            دختـرانت همه بر يـاري اسـلام اسـيـر

آنچه گـفـتـنـد و نگـفـتـند رسولان خـدا            گشت با خون دل و خون گلويت تفـسير

جان فشانی به سر ِدستِ تو دارد از شوق            كه به پيكان بلا خنـده زند كودكِ شيـر

به نماز تو بنازم كه پس از ذكر سـلام            بر سر نيزه درخشيدي و گفتي تكـبـير

(ميثم) از حـنـجـرۀ سـوخته فـرياد زند            پرسد ای مردم عالم ز صغير و ز كبير:

اين حسين كيست كه عالم همه ديوانۀ اوست

اين چه شمعي است كه جانها همه پروانۀ اوست

این زن که از برابر طـــوفان گذشته بود         عمرش کنار حضرت باران گذشته بود

صبرش امان حوصلـــه ها را بریده بود          وقـتی که از حــوالی میـدان گذشته بود

باران اشک بود وعطش شعله می کشید          آب از سر تـمــام بیابـان گــذشتــه بـود

آتش گرفته بود و سر از پا نمی شناخت          از خیمه های بی سروسامان گذشته بود

امــا هــنــوز آتش در را به یـــاد داشت          آن روزها چه سخت و پریشان گذشته بود

آن  پــرده هــای آخــر صفین ناگـهــان           از پیش چـشــم آینه یک آن گذشته بـود

می دید آیه آیه آن زیــر دست و پاست            کار از به نیزه کردن قـرآن گذشته بود

زینب هزار بار خودش هــم شهید شـد            از بس که ازکـنــار شهیدان گذشته بود

یک لحظه از ارادت خود دست برنداشت            عــمــرش تمام برسر پیمان گذشته بود

بر صفحه های سرخ مقاتل نــوشته اند           این زن هزارمرتبه از جان گـذشته بود

زینب وَرای فکر و خیال من و شماست         مــدّاح او فقط  وَ فقط شاه کـربــلاست

بی بیِّ آسـمــانیِّ عــالم عــقــیــله ایست         کو افتخار مادر سادات و مــرتضاست

عشق حسین وعاشق ارباب زینب است         این عشق و عاشقیِّ خدایی گرانبهاست

درسینه اش صحیفه ای از روضه حک شده         معنای روضه خوانیُّ ومفهوم اشک ماست

هــمــراه و هــمـدم حـرم الله  در عذاب          او ســاربـــان قـافلۀ غصِّه و عـزاست

او هــر چـه داشت نذر ولیِّ زمانه کرد          اصل ولایت است که با زینب آشناست

او دیــده دست و پا زدن شــاه تشنه لب          او دیده روی نیـزۀ کینه سری جداست

با خطبه شام و کـوفۀ غــم را به هم زده          او حیـــدرانــه قــاصد جریان نینواست

پــــای ســر بریده ی دلبـــر نـــوای او          با گــریــه ذکر العجل آقــــا بـیا بیاست

هر چند پای بی رمق او تـوان نداشت            هر چند بين قافـله جانش امـان نداشت

بار امانتی که به منـزل رسـانـده است            چيزی کم از رسالت پيغمبران نداشت

جز گيسوان غرق به خون روی نيزه ها            در آتش بلا به سرش سايه بان نداشت

آيـا به جـز حـوالـی گـودال، قـتــلـگـاه            راهی برای بردن اين کاروان نداشت؟

يک شهر چشم خيره و، بگذار بگذريـم            شهری که ازمروّت و غيرت نشان نداشت

آری هزار داغ و مصيبت کشيده بـود            بزم شراب و تشت طلا را گمان نداشت

ديـگـر لـب مــقـدس قــرآن کـــربــــلا            جايی برای بوسۀ آن خـيزران نداشت